Leczenie tętniaka aorty brzusznej zależy głównie od wielkości tętniaka. Im większy tętniak, tym bardziej prawdopodobne jest jego pęknięcie. Pęknięty tętniak, który wymaga operacji w trybie nagłym, wiąże się z wyższym ryzykiem śmierci niż planowa operacja.
Operacja jest prawie zawsze zalecana dla każdego z tętniakiem, który przecieka. Nawet bez objawów, osoba z tętniakiem większym niż 6,5 centymetra prawie zawsze miałaby operację ratunkową w celu rozwiązania problemu. Operacja ogólnie jest zalecana dla osób z tętniakami o średnicy większej niż 5,5 centymetra, chyba że istnieje inna choroba, która czyni operację niezwykle ryzykowną.
Osoby z mniejszymi tętniakami powinny być monitorowane za pomocą okresowych badań obrazowych, zwykle przy użyciu ultradźwięków. Zaleca się następujący harmonogram obrazowania w oparciu o wielkość tętniaka aorty:
- 3,0 do 3,9 centymetra, badania obrazowe co trzy lata
- 4,0 do 4,9 centymetra, obrazowanie co 12 miesięcy
- 5,0 do 5,4 cm, badania co 6 miesięcy.
Niektórzy eksperci zalecają obrazowanie częściej – co roku dla tętniaków aorty brzusznej, które są mniejsze niż 4,5 centymetra i raz na 6 miesięcy, gdy osiągną 4,5 centymetra.
Chirurdzy mają dwie opcje naprawy tętniaków aorty brzusznej. Tradycyjną metodą jest operacja brzuszna. Polega ona na czasowym zaciśnięciu aorty, naprawieniu naczynia krwionośnego poprzez odcięcie uszkodzonego odcinka i zastąpieniu tętniaka plastikową łatą.
Druga metoda nazywana jest chirurgią wewnątrznaczyniową. Małe nacięcia są wykonywane w pachwinie nad gałęzią tętnicy, która idzie do nogi. Specjalna rurka zwana stentem jest przewlekana przez tętnicę do miejsca, w którym znajduje się tętniak. Stent chroni ścianę aorty brzusznej przed ciśnieniem wewnątrz tętnicy i może powstrzymać ścianę tętnicy przed rozszerzaniem się i osłabieniem.